Człowiek interesował
się zjawiskiem widzenia kolorów właściwie od zawsze. Tysiące lat temu za
pomocą barw przedstawiał otaczający go świat, o czym dzisiaj
świadczą pierwotne naskalne malowidła. Próba zrozumienia przez
człowieka na czym polega kolor, jako zjawisko fizyczne jest jednak
dużo młodsza, a jednym najmłodszych dzieci całej teorii koloru
jest analiza kolorystyczna.
Swoje twarzowe kolory ludzie w dużym stopniu wybierają intuicyjnie i zapewne tak było zawsze - trudno wskazać pioniera w tej dziedzinie. Jednak pierwszą osobą, która zauważyła, że da się ten indywidualny wybór wpisać w pewien schemat był szwajcarski malarz ekspresjonista Johannes Itten. W książce Sztuka koloru wydanej w 1961 roku Itten zasugerował, że każdego człowieka na podstawie jego kolorystyki można przyporządkować do jednej z czterech grup. Za inspirację do nazwania i opisu tych grup posłużyły mu pory roku.
W tym samym czasie, gdy Itten prowadził swoje badania naukowe nad kolorem, po drugiej stronie Atlantyku Amerykanka Suzanne Caygill nabierała doświadczenia jako projektantka i konsultantka, również pod względem kolorystycznym, kreacji hollywodzkich gwiazd. Miała do czynienia z ludźmi o różnym kolorze skóry, włosów i oczu. Ona również odkryła, że mimo różnic w wyglądzie zewnęrznym, do każdego człowieka można dopasować jeden z czterech opracowanych przez nią zestawów barw, w których ta osoba wygladają najlepiej. W 1950 roku Caygill wystąpiła w prowadzonym przez siebie programie w stacji CBS Życie z Suzanne, gdzie spopularyzowała swoją teorię. Rozpoczęła również prowadzenie kursów umiejętności dobierania koloru. Działalność Suzanne pozwoliła jej rozwinąć teorię i dokładnie 30 lat później w amerykańskich księgarniach ukazała się książka podsumowująca jej praktykę w zawodzie kolorystki Color: Essence of You, w której cała idea analizy kolorystycznej została szczegółowo objaśniona. W książce tej posłużyła się wymyślonymi przez Ittena porami roku, dając początek analizie kolorystycznej jaką znamy dzisiaj.
Największą modę na analizę kolorystyczną przyniosły bardzo kolorowe lata siedemdziesiąte. Ludzie zajmujący się makijażem i ubiorem prześcigali się w proponowaniu własnego klucza w doborze idealnej dla każdego palety barw. Większość teorii była bardzo skomplikowana i trudna do zastosowania w praktyce przez osoby nieobyte z modą i kolorem. W 1975 roku ukazał się poradnik autorstwa Deborah Chase The Medically Based No Nonsense Beauty Book, w którym znalazły się między innymi medyczne i naukowe próby określenia pochodzenia koloru ludzkiej skóry. Chase wyjaśniła, że kolor skóry jest wypadkową koloru trzech podstawowych pigmentów: melaniny, karotenu oraz hemoglobiny, których proporcje względem siebie odpowiadają za nasz własny unikatowy kolor skóry.
W 1978 roku kosmetolożka Bernice Kentner, wydała książkę Color Me a Season, w której porównała sztukę odpowiedniego doboru kolorów w ubraniach do umiejętności urządzania wnętrz. Kolor skóry stanowi naturalne tło dla kolorów, które użyjemy w ubiorze i makijażu, tak jak kolory ścian są tłem dla kolorów mebli. Aby dobrze dopasować twarzowe kolory, musimy przede wszystkim poznać nasz kolor skóry. Z punktu widzenia współczesnej analizy, Kentner wniosła do całej teorii jeden bardzo istotny czynnik - jako pierwsza zwróciła uwagę, że o pasujących nam kolorach decydują tony zawarte w naszej skórze, a nie w oczach i włosach. Pożyczając nazewnictwo od Ittena i Caygill wyróżniła następujące typy kolorystyczne wsytępujące wśród ludzi:
Swoje twarzowe kolory ludzie w dużym stopniu wybierają intuicyjnie i zapewne tak było zawsze - trudno wskazać pioniera w tej dziedzinie. Jednak pierwszą osobą, która zauważyła, że da się ten indywidualny wybór wpisać w pewien schemat był szwajcarski malarz ekspresjonista Johannes Itten. W książce Sztuka koloru wydanej w 1961 roku Itten zasugerował, że każdego człowieka na podstawie jego kolorystyki można przyporządkować do jednej z czterech grup. Za inspirację do nazwania i opisu tych grup posłużyły mu pory roku.
W tym samym czasie, gdy Itten prowadził swoje badania naukowe nad kolorem, po drugiej stronie Atlantyku Amerykanka Suzanne Caygill nabierała doświadczenia jako projektantka i konsultantka, również pod względem kolorystycznym, kreacji hollywodzkich gwiazd. Miała do czynienia z ludźmi o różnym kolorze skóry, włosów i oczu. Ona również odkryła, że mimo różnic w wyglądzie zewnęrznym, do każdego człowieka można dopasować jeden z czterech opracowanych przez nią zestawów barw, w których ta osoba wygladają najlepiej. W 1950 roku Caygill wystąpiła w prowadzonym przez siebie programie w stacji CBS Życie z Suzanne, gdzie spopularyzowała swoją teorię. Rozpoczęła również prowadzenie kursów umiejętności dobierania koloru. Działalność Suzanne pozwoliła jej rozwinąć teorię i dokładnie 30 lat później w amerykańskich księgarniach ukazała się książka podsumowująca jej praktykę w zawodzie kolorystki Color: Essence of You, w której cała idea analizy kolorystycznej została szczegółowo objaśniona. W książce tej posłużyła się wymyślonymi przez Ittena porami roku, dając początek analizie kolorystycznej jaką znamy dzisiaj.
Największą modę na analizę kolorystyczną przyniosły bardzo kolorowe lata siedemdziesiąte. Ludzie zajmujący się makijażem i ubiorem prześcigali się w proponowaniu własnego klucza w doborze idealnej dla każdego palety barw. Większość teorii była bardzo skomplikowana i trudna do zastosowania w praktyce przez osoby nieobyte z modą i kolorem. W 1975 roku ukazał się poradnik autorstwa Deborah Chase The Medically Based No Nonsense Beauty Book, w którym znalazły się między innymi medyczne i naukowe próby określenia pochodzenia koloru ludzkiej skóry. Chase wyjaśniła, że kolor skóry jest wypadkową koloru trzech podstawowych pigmentów: melaniny, karotenu oraz hemoglobiny, których proporcje względem siebie odpowiadają za nasz własny unikatowy kolor skóry.
W 1978 roku kosmetolożka Bernice Kentner, wydała książkę Color Me a Season, w której porównała sztukę odpowiedniego doboru kolorów w ubraniach do umiejętności urządzania wnętrz. Kolor skóry stanowi naturalne tło dla kolorów, które użyjemy w ubiorze i makijażu, tak jak kolory ścian są tłem dla kolorów mebli. Aby dobrze dopasować twarzowe kolory, musimy przede wszystkim poznać nasz kolor skóry. Z punktu widzenia współczesnej analizy, Kentner wniosła do całej teorii jeden bardzo istotny czynnik - jako pierwsza zwróciła uwagę, że o pasujących nam kolorach decydują tony zawarte w naszej skórze, a nie w oczach i włosach. Pożyczając nazewnictwo od Ittena i Caygill wyróżniła następujące typy kolorystyczne wsytępujące wśród ludzi:
- ZIMA
– jej skóra ma chłodny odcień z różowymi podtonami, niektóre
Zimy są prawie białe, a te z ciemniejszą karancją mają skórę w
chłodnym oliwkowym odcieniu;
- LATO – skóra Lata jest blada, słabo się opala, zawiera różowe lub liliowe podtony, sprawia ogólne wrażenie „bezbarwnej”;
- WIOSNA
– skóra Wiosny jest w kolorze jasnego bursztynu ze złotymi
podtonami, ma tendencję do rumieninia się, sprawia wrażenie żywej i
rozświetlonej
- LATO – skóra Lata jest blada, słabo się opala, zawiera różowe lub liliowe podtony, sprawia ogólne wrażenie „bezbarwnej”;
- JESIEŃ – zawiera złote, brązowe lub pomarańczowe podtony, jest ciemnejsza od Wiosny
Dwa lata później bardzo dużą popularność zdobył pradnik Color Me Beautiful Carole Jackson. Autorka proponowała w nim 30 specjalnie wybranych kolorów dla każdej pory roku, jednak same opisy poszczególnych pór roku nie wnosiły zbyt wiele nowego do popularnej teorii. Podstawy analizy kolorystycznej zmieniły dopiero 1995 roku Mary Spillane i Christine Sherlock w ksiażce Color Me Beautiful's Looking Your Best, proponując dwanaście typów w miejsce istniejących czterech. Według Sherlock nie można było wyróżnić tylko 4 pór roku, ponieważ granica między nimi jest płynna i łączenie poszczególnych pór roku lepiej klasyfikuje typy kolorystyczne ludzi.
Ostateczna wersja stale rozwijanej analizy kolorystycznej jest oparta na publikacjach wydanych już po 2000 roku, autorstwa Veronique Henderson i Pat Henshaw. Ich analiza opiera się na tych samych zasadach, co teoria Christine Sherlock. Dodatkowo autorki podkreślają szczególne znaczenie kontrastu i czystości braw czerpiąc również z innych metod dobierania najbardziej twarzowych barw m.in. Doris Pooser.
Analiza kolorystyczna w wersji jaką znamy obecnie ma dwa mocne filary: sztukę i naukę. Jeśli zaciekawiły Cię jej początki, zapraszam do śledzenia kolejnych artykułów na ten temat.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz